|
|
|
|
|
          
|
# 21-06-2008 #
Het Nederlands elftal moet vanavond de kwartfinale voetballen. Vandaag
is het officieel zomer. Ik ben best aan het genieten van allerlei
dingen. Maar de pijnlijke realiteit van wat er gebeurt is, spookt de
laatste tijd vaker door mijn hoofd. Ik ga Herman steeds meer missen en
steeds vaker dwalen mijn gedachten naar hem af. Ik kan allerlei redenen
bedenken. Er zijn ook vast genoeg lezers die nu voorzichtig roepen, zie
je wel, ik heb het je toch gezegd! Geloof me dan trek ik argeloos mijn
schouders op en zeg ik lekker eigenwijs, ja….en? Ik wist zelf ook dat
dit moment eraan stond te komen. Sterker nog ik had zelfs kunnen
voorspellen dat het ongeveer nu wel zou zijn! Niet zo vreemd natuurlijk,
een half jaar als een stoomlocomotief door denderen en dan ineens is het
rustiger. Ja dan gaat je denkertje zijn werk doen, zelfs bij blonde
vrouwen werkt dat zo
J
Ook mijn verjaardag is er bijna, maar die gaan we even heeeeeel stilletjes voorbij laten glippen. Sterker nog, ik denk dat ik het zo kan regelen dat ik gewoon weg ben. Mijn moeder is zo lief om een week lang voor de kinderen en het huisje te zorgen, zodat ik een week lang kan gaan genieten van zon, zee en rust. Een weekje bijtanken en even tot mezelf komen. Super stoer, only the lonely, de confrontatie met mezelf opzoeken. Haha als ik dat zo terug lees is het best een hele stoere actie. Natuurlijk heb ik bedacht om iemand mee te vragen, maar op mijn leeftijd heb je niet zoveel vrienden en vriendinnen die zo maar out of the blue hun spullen kunnen pakken om mee te gaan. Dus is alleen gaan dan een logisch gevolg! De week na mijn verjaardag staat in de planning, dus een dagje eerder is dan ook redelijk simpel te regelen…… Er zijn ook nog meer leuke dingen in het verschiet, zeker de komende weekenden. Volgende week een dagje met Petra en Ron weg……waarheen??? Surprise!!! Dan is Alex jarig en de week erna is helemaal hilarisch, dan gaan Yvon en ik op een Dance Event zeemeermin spelen! Ik zie ons al helemaal zitten, in ons meerminnen staartje met de schelpjes voorgebonden, bellen blazend, proestend van het lachen, de gasten welkom heten. En dan maar hopen dat er geen griezelige mannen achter ons aankomen! Het lijkt me toch niet echt handig om, met de voetjes bij elkaar gebonden, al “zaklopend”, een weg door een menigte te moeten banen om die engerds zo te moeten ontlopen. Alhoewel dit plaatje me toch wel erg hard aan het lachen maakt……. De week daarna is het tijd voor Dance Valley!! Yes!! En het weekend daarna ga ik dus op vakantie!!! Zo heb ik op een leuke manier, ieder weekend van een feestje voorzien, zo kan ik wel even volhouden…..
Er zijn van die dagen dat je denkt dat het allemaal wel mee gaat vallen en dan blijkt ineens het tegendeel waar te zijn. Maandag was zo’n dag. Al dagen, nee weken weet ik dat hij er aan stond te komen en heb mezelf, voor zover mogelijk, er op proberen voor te bereiden. Met de gedachten gericht op 15 februari en hoe ik die dag heb ervaren, dacht ik toch echt dat ik het wel aan kon.
De onrust begon al in het weekend, weinig en slecht slapen en ook een
maag die van streek was. Nieuw in mijn beleving is het laatste. Ik heb
sinds een aantal keer last van mijn maag bij “extreme” gebeurtenissen.
Leuk ’s nachts boven het toilet hangen geeft je nacht echt een
bijzondere dimensie. Op 15 februari was ik thuis, dat was me niet zo goed bevallen, dus ben ik maandagochtend gewoon naar kantoor gegaan. Had ik beter niet kunnen doen. Er kwam niets uit mijn handen en heb eigenlijk alleen maar dommig voor me uit zitten staren. Een paar mailtjes beantwoord en toen ben ik maar weg gegaan. Meteen naar de bloemist gereden, een hele mooie bos bloemen gekocht, met uiteraard 3 witte rozen erin en naar het graf gegaan. Het was mooi weer en ik ben aan het voeteneind gaan zitten. Staren, in gedachten de laatste paar maanden de revue laten passeren, gedacht aan alle verjaardagen die we samen hebben gevierd, maar eigenlijk het meest van de tijd heb ik daar heel veel en hard zitten huilen. Gewoon, omdat ik hem mis, dat hij niet meer hier is, dat ik nog zoveel met hem had willen beleven. Dat ik zo graag had gewild dat hij Alex en Ludo had zien opgroeien, ik hem had willen vasthouden en knuffelen of gewoon even met hem had willen praten. Toen ben ik opgestaan om maar weer naar kantoor te gaan. In de auto nog zitten na snikken en ik zag op mijn klokje dat ik ruim 2 uur bij het graf was geweest. Geen idee dat ik er zo lang had gezeten, vreemd. Op kantoor eigenlijk weer het zelfde verhaal. Niets dus. Wel heb ik de hele dag bijzonder veel lieve smsjes van iedereen gekregen. Doet me erg goed om te weten dat iedereen zo aan me denkt. Jammer was wel dat ik bij ieder smsje wat binnen kwam ik gelijk weer begon te huilen….. Kortom, het was zwaar. Niet fijn en erg pijnlijk. Maar nu terug kijkend ben ik ook hier weer doorheen gekomen en zijn we weer een stapje verder. De volgende staat ook weer klaar. Alex wordt 4 en gaat naar de basisschool. Ik verwacht deze dag als minder heftig. Maar ja dat dacht ik van Herman zijn verjaardag ook! We zien het wel……… Remember
# 09-06-2008 #
De stilte en het besef slaat me zojuist met een enorme dreun om de oren.
Ik heb de hele dag al stil gestaan bij het feit dat het 9 juni is. Een
enorm onrustige nacht gehad. En de reden mag duidelijk zijn. Vandaag
precies een half jaar geleden is Herman overleden. Jeetje een half jaar!
Zo onwerkelijk. De tijd is als een waanzinnige voorbij gevlogen. De
dingen die er het afgelopen jaar hebben plaats gevonden waren daar
ongetwijfeld de oorzaak van. Een wervelwind aan gebeurtenissen wisselde
zich met elkaar af.
En als ik dan vandaag daar binnen loop dan moet ik echt even mijn tranen
wegpinken. Dan baal ik echt gruwelijk dat hij er niet meer is en mis ik
hem zo enorm. Jee wat had ik hem graag aan mijn hand meegenomen,
waarschijnlijk voorzien van een blinddoek, om deze in de deuropening van
zijn ogen te trekken en volt trots te roepen, tadaaaa!!!! En ik durf te
wedden dat die enorme lummel daar dan had gestaan met de tranen in zijn
ogen, vol trots en met een enorme glimlach van oor tot oor. God wat had
ik dat snuitje graag nog één keer gezien!! Ik weet het heel zeker.
Daar sta ik dan, aan de vooravond van weer een nieuw tijdperk. De tweede
in een half jaar tijd. Morgen is de dag van de zakelijk verhuizing. Een
ieder van jullie zal dat, na het lezen van mijn weblog, niet geheel
ontgaan zijn. De dag dat we een tijdperk in Den Haag gaan afsluiten. De
dag dat we in een (eindelijk) PRACHTIG pand onze intrede gaan nemen. De
dag waar we zo keihard voor gewerkt om deze te realiseren. Eigenlijk dus
gewoon “De Dag!”
De rest van de maandag aan het poetsen geweest en spullen versjouwd zodat het eindelijk een beetje op een opgeruimd pand ging lijken. Tussendoor ook nog een ongelofelijke coole, vette, gave lamp in elkaar gezet. Die overigens veel vergelijkingen met een bouwpakket van de Ikea vertoonde, maar dan zonder een gebruiksaanwijzing hoe ik hem in elkaar moest zetten. Maar het einderesultaat hangt enorm te pronken boven in het trapgat!!!
Dinsdag, net zo vroeg, net zo’n zooitje. Ook die dag weer veel aanleveringen van spullen en veel poets en opruimwerk. Gelukkig kwamen de heren van de houten vloer met het goede nieuws dat die drempel er niet hoefde te komen en ze de oorzaak van het werken hadden gevonden. De leistenen vloer……. Tja die heeft het zo enorm te voorduren gehad dat hij er verlept en vaal bij lag. Bijna iedere vierkante centimeter was wel voorzien van verf, lijm, latex of cementsluier. En om die vlekken er na een maand of twee af te krijgen is nog een hele uitdaging. Het schoonmaakbedrijf was begonnen met schuursponsen, maar dat bracht niet echt het gewenste resultaat. Het was al laat in de middag dus toen de mannen weg waren ben ik naar Albert Hein geraced en heb daar alle stalen pannensponsjes uit het vak gegrepen samen met een fles of 5 pittige schoonmaakgoedjes en ben zelf maar alvast begonnen. Onder het mom van de vloer is toch al afgeschreven, dan maar alles op alles zetten met de meest agressieve spullen om het eraf te krijgen. Zo ben ik tot 23 uur bezig geweest, op mijn knieën, voorzien van roze Mien Dobbelsteen schoonmaakhandschoenen en ben ik stukje voor stukje met de stalen sponsjes aan het schuren gegaan. De volgende ochtend om half acht meteen weer op de knietjes en door met schuren. Ik heb ze geteld, 17 stalen schuursponsjes tot op de laatste draad op gesleten. Toen is het schoonmaakbedrijf er nog twee keer met een schrobmachine overheen gegaan et voila……schoon!!!! Hahaha ja jammer, toen hij opgedroogd was, zag de vloer er wel schoon uit, maar ook met de nodige vale plekken. Maar niet voor één gat te vangen, ben ik naar de doe het o zo lekker zelf winkel gereden en een natuursteen glans spulletje gehaald. Nadat ik vanavond alles nog even stofvrij had gemaakt ben ik weer op de knietjes gegaan en de hele leisteen vloer van dit wonder spulletje voorzien. Daar waar de vloer aan het drogen was, kon ik eindelijk het resultaat zien……….HA vlekloos met een subtiele glans YES!!!!
Voldaan de deur achter mijn (wat er nog van over is) gat gesloten en naar huis. Nu even dit stukje schrijven en dan hupperdepup mijn mandje in. Morgen is het namelijk “De Dag”! De Dag van weer een nieuwe fase, de dag van weer een nieuw begin. Ik ben er klaar voor en heb er enorm veel zin in. Wateringen prepair yourself, we are coming!!!!!
|
|
|
|