December '07.

# 18-12-2007 #

De week erna viel zwaar. Bij het uitlaten van de honden, zie je de mensen naar je kijken, maar ze zeggen niets. Dat zijn de buren die normaal altijd spontaan groeten. Waarom durven mensen niet normaal te doen, juist nu ik daar zo’n behoefte aan heb. Even niet geconfronteerd worden met het verlies van Herman. Helaas blijkt de praktijk dus anders. Ik begrijp het wel, ik zou denk ik zelf ook niet weten hoe ik me zou moeten gedragen in zo’n geval.

Dinsdagavond. Alex brengen we naar bed met de ‘nieuwe’ ritueeltjes en ze gaat lief slapen. Na een uurtje wordt ze in hevige paniek wakker en huilt. Ze is ontroostbaar. Het besef van pappa is tot haar doorgedrongen. Haar hele lijfje schokt en beeft. Ze heeft over pappa gedroomd en hij was niet meer stuk! Dan breekt je hart in nog meer stukjes. Ik kan niets doen en kan haar alleen troosten. Ik zou het liefst alle pijn van haar wegnemen, haar verdriet doen verdwijnen, maar het liefst zou ik willen toveren!! Ze wil zo heel graag haar pappa terug, ik had niets liever gedaan dan hem terug getoverd! We hebben haar op de bank gelegd met haar knuffels en haar favoriete dekentje en daar kropen direct de katten zowat in haar. Dat doen ze anders echt nooit. Dan, om een uur of 2 ’s nachts ontspannen haar handjes eindelijk en valt ze in slaap. Sinds die dag vraagt ze bijna ieder uur om hem.

# 15-12-2007 #

Zaterdag 15 december om 10.30 uur komen we aan bij het rouwcentrum. Daar kunnen we voor de allerlaatste keer afscheid nemen van Herman al vorens we de kist sluiten. Alex houden we bij de kist weg. Dat wil ik zo, zij weet niet beter dan dat Herman weg is, dus een kist met een stoffelijk overschot is dan, naar mijn idee, niet slim om haar te laten zien.

Dan sta ik daar nog één keer alleen bij Herman, stom te staren en met de tranen in mijn ogen. De laatste keer, ik raak zijn wang aan en houdt zijn hand vast. In zijn handen heb ik hem een foto van Alex en Ludo samen gegeven, Tommie en Wessel hadden allebei een mooie tekening voor hem gemaakt, Danny heeft hem een survival kistje meegegeven met sigaretten, aansteker en zelfs een zaklampje.... en van Pim en Sylvia een foto van ons laatste uitje naar de sneeuw, toen 3 weken geleden. Ik fluister hem nog wat woordjes toe en we sluiten de kist. Dan ben ik even heel boos en in een opwelling sla ik kanon hard op de kist en begin te huilen.

Dan rent Alex toch het kamertje binnen en ziet de kist..... “Mamma.....in die kist ligt pappa hè??” En ik maar denken dat je zo’n klein meisje in het ongewis kan laten.

Dan vertrekken we naar de begraafplaats, waar we Herman naar zijn laatste rustplaats brengen en herenigen met zijn ouders. Een prachtige witte Daimler vol met witte bloemen, voor gegaan door een bloemen auto afgeladen met de mooiste bloemen die ik ooit heb gezien, rijden we naar de begraafplaats. Het is hartverwarmend als je ziet dat mensen langs de kant van de weg een kruisje slaan als we voorbij rijden...... Zucht!

Dan rijden we de hekken binnen, daar staat Hermans auto, de Informant raceauto van Pim! Ik stap uit en neem plaats voor de Daimler en daar loop ik dan met lood in de schoenen, naar de aula, nog geen honderd meter, het leken wel kilometers. Daar aangekomen worden alle bloemen neergelegd en Herman in het midden neergezet. Alex heeft op de peuterspeelzaal een sterretje gemaakt en die zit aan een witte roos. Die is voor pappa, ik til haar op en we leggen hem op de kist. Schattig moment, alleen dacht Alex daar anders over, ik denk dat ze het zonde vond en wilde met alle geweld haar roos weer terug hebben.

Dan gaat het afscheid van start en komen alle mensen binnen. Alex heeft het enorm druk met haar roos en iedereen moet eraan ruiken. Ludo kijkt vrolijk in het rond. De sprekers zeiden mooie woorden over Herman. Danny had het natuurlijk over Herman als chef, Carlos vertelde over Herman de filosoof en een gesprek zoals zij die zouden voeren, Kee had mooie lieve woorden en Tjalling gaf iedereen een sterretje om er een verhaaltje over Herman erop te schrijven, zodat de kinderen er later over konden lezen. Peter wist nog even te vertellen dat Herman ook wel een beetje een klungel was en Danny vertelde over Hermans humor, hij wist iedereen op de been te krijgen en een staande ovatie voor Herman te verwezenlijken. Hij kwam van de spreekstoel naar mij en draaide mij om zodat ik kon zien wat er gebeurde. Dat is een moment om nooit meer te vergeten. Zo veel mensen die daar stonden te klappen voor Herman........

Toen hebben ze Herman naar zijn laatste rustplaats gedragen, zo veel mensen, zo veel bloemen, hartverwarmend. Bij het graf heb ik iedereen bedankt voor hun komst en de prachtige bloemen, mooie woorden en hun steun. Toen zijn we naar de koffiekamer gegaan voor een borrel, op Herman. Ik heb geteld, bijna vierhonderd mensen zijn er geweest.

# 12-12-2007 #

De dagen na het overlijden van Herman was ik helemaal verdoofd. Bijna emotieloos. In shock werd mij verteld. Ik vind het alleen maar raar. Ik ben net mijn allerliefste maatje, de vader van onze kindjes de man waarmee ik echt alles deelde, verloren. Dan moet je toch huilen, hysterisch met je handen op de tafel slaan. Krijsen en gillen??! Niets, niets van dat alles. Carlos onze dierbare en goede vriend heeft mij, zakelijk echt enorm geholpen. Herman heeft tenslotte een bedrijf, daar werken mensen en dat moet doorgaan. De klanten moeten op de hoogte worden gebracht en alles moest zo snel mogelijk geregeld worden. Carlos heeft dat allemaal, ik had geen idee wat ik had moeten doen. Jeetje zo veel zaken, instanties en personen die je moet inlichten.

Maandagochtend zijn we naar de zaak gegaan om het nieuws te vertellen. In eerste instantie dachten de jongens dat het om Ludo ging. Het nieuws kwam voor hun als donderslag bij heldere hemel. Eigenlijk iedereen die ik die dag heb gebeld of gesproken was vol ongeloof. Mijn leven, leef ik al niet meer zelf. Iedereen die mij helpt wijst me de weg en geeft aan wat ik moet doen. En verdriet? Mijn ogen zijn droog, maar mijn hart doet pijn bij iedere slag en hij huilt, heel hard.

Dinsdag ben ik weer voor het eerst thuis met de kinderen. ’s Avonds als Alex naar bed gaat moet ik haar toch het nieuws vertellen. De hele dag en de dagen ervoor ben ik daar mee bezig geweest. Niemand kan je helpen en je moet zelf maar bedenken hoe je een meisje van drie en een half moet uitleggen dat haar allerliefst pappa er niet meer is, maar ook nooit meer terug zal komen....... Gelukkig waren de weergoden met ons en hadden we een prachtige heldere avond. Op de kist voor haar raam heb ik haar op schoot genomen en gevraagd of ze pappa niet miste, (tot dat moment had ze niet één keer om pappa gevraagd) nee was haar antwoord. Ik ben gaan vertellen dat pappa heel ziek was geworden en dat de doktoren alles hebben geprobeerd om pappa weer te maken. Pappa was stuk en kon niet meer gemaakt worden. Toen heb ik haar verteld dat ze in de hemel, naast de maan een raampje hebben opgedaan en dat Pappa daarheen is gegaan en nu voor altijd als sterretje aan de hemel naar ons zou stralen. Dat ze altijd naar pappa kan zwaaien en vertellen wat ze heeft gedaan die dag. En dat ze hem kan zien als het donker is. Ze heeft heel lief naar pappa gezwaaid en welterusten gezegd. “Tot morgen pappa”, zei ze......

De dagen erna, was het een dapper meisje. Op een enkele keer na, dat ze zei dat pappa weer thuis moest komen, ging het goed.

Naar boven