# 20-04-2008 #

Al maanden stond het op de agenda, twijfelend tot de laatste week, Armin Only 2008.

Herman en ik zijn bij alle Armin’s geweest, geweldige feesten en we waren daar altijd in onze nopjes! Zwanger of niet, als hij een feestje gaf waren wij erbij. Afgelopen november, de maand dat Armin normaal gesproken zijn feestje gaf, had hij plaats gemaakt voor Ferry Corsten en vooral Herman baalde hier enorm van. In januari werd bekend dat Armin alsnog ging draaien, dus geheel logisch had ik besloten om ook te gaan. Ik had nog een paar maandjes om aan het idee te wennen om er zonder Herman naar toe te gaan, dus dat moest vast lukken. En alle vrienden die hoorde dat ik ging hebben ook meteen kaartjes gekocht om erbij te zijn. Zelfs Yvon die gisteren 40 werd was erbij samen met Peter en nog twee van hun vrienden.

De week begon met struinen naar leuke nieuwe kleren. Mijn confectiemaat laat momenteel veel overeenkomsten met die van en Biafraan kindje zien en had dus wel iets nieuws nodig om een beetje gezellig ten tonele te verschijnen. Wit, daar had ik zin in. Een paar keer zonnebanken en mijn witte Casper laken had ik ingeruild voor een goudbruin snuitje. Haren knap gekapt en klaar voor de strijd.

Om half negen kwam Henk me halen en gingen we op weg. Eerst bij Gouda bij de benzinepomp verzamelen en toen door naar de Jaarbeurs. Daar aangekomen reden we toevallig samen met Peet en Yvon de garage in liepen we vervolgens naar de ingang. Wat een enorm geluk dat we onze kaarten bij Ticketbox hadden gekocht, want alle mensen die via het net kaarten hadden besteld waren goed de pisang en mochten zich in en rij van een kleine 50 meter aansluiten! Dan kom je aan, kaartje inleveren (dat ging lekker), daarna was het (anders dan normaal) de bedoeling dat de mensen eerst hun spullen in lockertjes deponeerde. Daar ging het een beetje mis. Met een mannetje of 2000 in de rij om een sleuteltje te bemachtigen. De groep aan de kant geparkeerd en Marion en ik hebben ons toen met swifte manoeuvres door de menigte heen gewurmd, om na een kleine minuut een verbaasde menigte achter ons te laten en triomfantelijk met 7 sleuteltjes terug te keren. Gna gna. Spullen gedropt, door de beveiliging en op naar de munten balie. Goed dan ben je er wel en kan het feest beginnen.

De zaal binnen lopend keek ik wel wat onwennig om me heen. Toch anders, maar daar bleef het bij en we namen een drankje en de muziek stond al lekker te knallen, dus mijn voetjes zijn gaan bewegen en niet meer opgehouden. Veel gelachen en gedanst en genoten. De groep was gegroeid tot een mannetje of 25 en het was TOP!!

Om 01.00 uur zetten Armin de “officiële” opening in met veel vuurwerk, laserlicht en vette muziek. Toen kreeg ik hem toch wel erg zwaar voor mijn kiezen. Stond ik daar zonder die lange, hard brullend met dikke tranen, naar boven kijkend of hij niet stiekem op één van de lichtzuilen zat te kijken. Meteen voelde ik armen om mij heen en een heleboel lieve mensen die mij kwamen troosten. Tjee wat is het toch fijn om zulke goede vrienden en familie te hebben. De rest van de avond had ik dat gevoel nog één keer, even kort, maar het was goed. En mijn lieve schat? Niet gezien, maar ik weet zeker dat hij er was!

De rest van de nacht was de muziek heerlijk en heb ik de laatste 10 milligram vet er ook maar gelijk vanaf gedanst. Het feest was GEWELDIG en ik had het voor geen goud willen missen! De vrienden, vriendinnetjes, broertje en schoonzusje waren even zo geweldig, ook die zou ik voor geen goud willen missen! Om 8 uur ’s ochtends kwam ik moe, voldaan en zwaar naar de “klote” thuis. En met een grijns van oor tot oor ben ik heerlijk in slaap gevallen……

Wat is rouw?

Ik vind het weer eens tijd worden voor een stukje proza.

Ik heb de indruk dat er over de bovenstaande vraag nog weinig mensen een idee hebben wat het antwoord is. Handig in dit verhaal is dat ik het dus wel weet (dat is mijn mening), ik zit er namelijk midden in. Dus is het wellicht een idee om mijn ervaringen met anderen te delen. Eerlijk is eerlijk, ik wist ook niet echt wat het betekende en wist ook niet hoe ik er mee om moest gaan  wanneer anderen ermee te maken hadden. Ik heb me daar de afgelopen maanden ook in verdiept en ben tot de volgende conclusie gekomen. Er zijn 4 fasen van rouw, ik noem ze hier in een bepaalde volgorde, maar bedenk wel dat iedere persoon anders rouwt en er dus net zo makkelijk er een andere volgorde op na kan houden.

*1       
Het aanvaarden van het verlies
*2       
Het doorleven met pijn en verdriet
*3       
Het aanpassen aan een nieuw leven zonder de overledene
*4       
De overledene een plekje geven en de draad weer oppakken

*1       
De realiteit van het overlijden dringt langzaam door. Je ‘weet’ dat de dierbare is overleden, maar beseft het eigenlijk nog niet helemaal. In de regel vraagt dit bij een onverwacht overlijden meer tijd. Het besef dat er geen weg meer terug is, is nodig om de pijn van het gemis te kunnen voelen. Daarbij moet je echt realiseren dat de persoon niet meer terugkomt en er geen samenzijn meer zal zijn.

 *2       
 Vervolgens is het belangrijk om de pijn te voelen en er niet voor weg te lopen. ‘Het is onmogelijk om iemand te verliezen van wie je veel hebt gehouden en geen pijn te voelen.’
Bedenk wel dat voor buitenstaanders niet te zien is hoeveel verdriet of pijn de rouwende persoon heeft. Deze loopt namelijk niet standaard met zijn of haar gevoel te koop!

*3       
De rouwende moet leren omgaan met alle veranderingen. De overledene had wellicht veel betekenissen en praktische functies voor de ander. Hij of zij was een maatje, een seksuele partner, iemand die van alles organiseerde of iemand die misschien het initiatief nam in het onderhouden van contact met anderen. Dit vraagt aanpassing en soms nieuwe vaardigheden.
De sociale omgeving reageert anders op een paar dan op een alleenstaande. Mij is duidelijk geworden dat ik nog vaak als één van een stel wordt gezien.

*4       
De relatie met de overledene blijft altijd bestaan, zeker wanneer er kinderen in het spel zijn, maar de overledene krijgt wel een andere plaats, wordt herinnering. De emotionele energie kan hierna geïnvesteerd worden in andere dingen. Het is moeilijk te zeggen op welk moment een verlies verwerkt is. Ik kan daar ook gen antwoord op geven. Mensen hebben meer of minder tijd nodig. Er bestaan geen regels hoe iemand die gemoedstoestand bereikt. Misschien gaat de pijn nooit helemaal over maar de rouwende kan het leven wel weer als zinvol ervaren. Het is heel normaal om af en toe weer verdriet te hebben als daar aanleiding voor is. Dat hoort er gewoon bij.

Tja dan komen we bij het cruciale punt. Hoe kan de omgeving (in mijn ogen) een rouwende het beste steunen?

   *   Als je hebt besloten om de rouwende te steunen, blijf dan bereid om te luisteren.

   *   Bedenk dat de nabestaande iemand heeft verloren die onvervangbaar is en dat het verdriet daarom soms lang kan duren
       maar ook niet altijd aan de buitenkant zichtbaar is.

   *   Vermijd cliché-opmerkingen over het verdriet.

   *   Geef alsjeblieft geen ongevraagde adviezen, bijvoorbeeld over het opruimen van de kleding of opmerkingen in de zin van “zou je dat nou wel doen?".

   *   Probeer de emoties en het gedrag van de rouwende in de context van de rouw te zien en heb geduld met de duur van het verdriet.
       Ook al gaat alles in andermans ogen te snel.

   *   Accepteer dat ieder op haar eigen wijze rouwt en word niet boos of geïrriteerd als deze niet doet zoals u het had bedacht.
       Er bestaat immer geen juiste manier van rouwen.
 
   *   Vraag waar de nabestaande behoefte aan heeft.

En als ik dan de tekst terug lees over de 4 fases, kan ik wel zeggen dat ik er een andere volgorde op na hou. Sterker nog, ik doe ze gewoon alle vier tegelijkertijd. Maar ik voel me er goed bij en heb er geen moeite mee. Iedereen roept zo vaak dat ik mezelf heel hard ga tegen komen. Die opmerking heb ik nu wel genoeg gehoord! Ik weet het en het kan me eerlijk gezegd niet boeien. Als het zo is dat ik mezelf heel hard ga tegenkomen dan is dat zo. Ik ga me daar nu niet druk om maken. Als het komt is het goed. Maar Please, door dat iedere keer te zeggen, is het net of alles wat ik doe niet goed is en dat ik eigenlijk in hoekje zou moeten gaan zitten treuren. Iedereen die weet wie Ann is, weet dat ik anders ben,  erg eigenwijs, compleet dwars, maar vooral ook vol leven. En na alles wat er is gebeurt is het mij toch wel pijnlijk duidelijk geworden dat “leven” heel belangrijk is en je daar met volle teugen van moet genieten. Ik vrees niet van wat er komen gaat, positief of negatief, maar ik ga er ook niet op zitten wachten omdat het toevallig zo hoort!

# 17-04-2008 #

Zo weer een maand voorbij. De tijd vliegt als een tornado voorbij. Even op adem komen of tijd voor mezelf creëren is er nog niet bij. Ik vlieg in dezelfde storm heen en weer van het oude naar het nieuwe pand. En daar is nu net waar hem de schoen wringt. Het nieuwe pand en de verbouwing, zucht! Het lijkt er op dat er niet al teveel goed mag gaan, dus is er bedacht dat de verbouwing ook meer eens anders moest lopen dan gepland. Want stel je nu toch eens voor dat er iets mee zou zitten, op rolletjes zou verlopen of van een leiendakje zou gaan.

Ik had al uitgebreid verslag gedaan over het slopen van de binnenmuren, de plafonds die werden voorzien van mooi stucwerk etc.
Afgelopen week had ik eens de tijd om eens met een kritische blik door het pand te lopen. Ja en dan word je om je oren geslagen dat je er niet genoeg bent om alles in de gaten te houden.

Het verfwerk is echt vreselijk, ik weet zeker wanneer Alex de verf in haar handjes had gekregen, er minder op de ramen had gezeten dan nu. De vloeren zijn niet geëgaliseerd, daar waar oneffenheden waren werden die gewoon met stukjes ondervloer en bouwpuin opgevuld en als de vloer erover zou liggen dan zie je er toch niets meer van…. De urinoir hangt te hoog, nou ja, tenzij ik voor de kleinere heren onder ons een stoofje neerzet. En dan hadden ze ook nog vensterbanken gemaakt, nu is het gebruikelijk dat een vensterbank uit één stuk is, nee hier hebben ze er een puzzel van 8 stukken van gemaakt en daarbij zo geplaatst dat de ramen niet open kunnen. Waarschijnlijk hadden ze zoiets van, ze hebben toch airco dus die ramen hoeven toch niet meer open. En zo kan ik nog wel een lijstje volmaken.

Vandaag dan ook overleg gehad met de aannemer. Eerst door het pand heen gelopen en alle fouten opgenoemd, het verdere overleg was kort. Wegwezen!!! En vooral nooit meer terug komen. Wat een prutsers. Andere aannemer erin en alles opnieuw opknappen. Alle verfwerk moet over, de vloeren geëgaliseerd, de urinoir verlaagd, de houtenvloer moet minder strak langs de kanten komen enzovoort.

Resultaat, minimaal 6 weken vertraging!

 Hier in huis gaat het wel goed. Ludo is wel erg verkouden en hoest veel. Hij heeft dan ook een ventolyn gekregen dat hij het niet zo benauwd heeft. Daardoor vorig weekend in 4 dagen maar een uurtje of 13 in totaal geslapen, was toch wel wat weinig. Alex klept en springt lekker door en heeft het goed naar haar zin!

Ik ben nog steeds aan het jagen voor een ander huis. Maar daar is nog geen vordering in. En verder ben ik een paar keer bij mijn vriendinnetje wezen eten en andersom. Leuk! De kids spelen gezellig met elkaar en wij kunnen lekker kletsen eten en lachen. En wat niemand ooit voor elkaar heeft gekregen, is hun wel gelukt op één van hun oud Hollandse spelletjes avonden (ja er zijn nog van die gestoorde gezinnen) ze hebben me aan het sjoelen gekregen! Was wel erg lachen en je kan er best leuk mee vals spelen, hahaha. Ze hadden het zo druk met elkaar dat ik in plaats van de gebruikelijke 3 keer, 4 keer heb gegooid. Jammer genoeg was mijn score nog steeds zo slecht dat ik ben verslagen door hun dochtertje van 6. Ik denk dat ik bij hun volgende bezoek maar eens het ganzenbord of mens erger je niet op tafel gooi, gna gna gna.

Vorige week kreeg ik ook bericht dat het graf nu klaar is. Daar de steen van Herman zijn ouders vol stond ,moest ik iets anders bedenken om neer te zetten. Ik heb gekozen voor een gestraalde glasplaat die schuin op pootjes is geplaatst. Ik heb onze oneindige knoop erin later graveren en gewoon een kleine tekst. “Onze lieve Pappa, Mi Vida!”  En zijn naam. Viooltjes in het tuintje en het ziet er weer netjes uit.

 Zoals iedereen wel weer leest, gaat het, behalve de oplosbare probleempjes, toch nog steeds goed. De lente begint nu echt te komen en het zonnetje straalt nog steeds. Ok soms drijft er wel eens een donderwolk over maar het gaat lekker en ik ben  blij met alles wat er in het verschiet ligt. Het wordt een mooie zomer, met veel plezier, lol en gezelligheid. En vooral veel, heel veel zon!!!

  Naar boven

  Naar boven