# 17-07-2008 #

Zo dat heb ik ook weer gehad. Mijn hartje is getest op het doorstaan van zenuwen en stress. Geslaagd met vlag en wimpel! Afgelopen maandag was het nog één keer doorbijten (wat mij betreft nu de laatste keer!). Om tien voor negen moest ik mij melden op de mammapoli. Afgelopen vrijdag hadden ze mij verzocht terug te komen om zo een duidelijker beeld te krijgen in de drie tests die ze hadden uitgevoerd. De foto en de echo sloten op elkaar aan, maar de minder geslaagde punctie niet. Het verzoek was dan ook een nieuwe punctie uit te laten voeren om zeker te zijn. Toen ik dat telefoontje kreeg sloeg de angst mij wel even om het hart, maar dat gevoel heb ik wel goed onder controle gekregen gedurende het weekend. Zo hebben jullie wel kunnen lezen in mijn vorige verslag.

Maandagochtend was het zover en ik was stipt op tijd aanwezig. Eerst wilde ze even zeker weten of er geen veranderingen hadden plaats gevonden en vervolgens kon ik door naar de afdeling radiologie alwaar ze middels een echo de punctie af zouden nemen. De details zal ik jullie besparen, maar ook deze punctie was alles behalve een pretje te noemen. Nadat ze de cellen hadden weggenomen, ging de arts de cellen bekijken. Conclusie, niet voldoende cellen dus er volgde nog een punctie! Heel fijn, of twee puncties in een korte tijd niet voldoende waren, maken ze er met het zelfde gemak drie keer is scheepsrecht van! Gelukkig was deze arts toch iets bekwamer in het aanprikken van het bultje dan zijn collega, dus zat het leed er snel op. Dan komt het wachten, de voorspelling was een uur, realiteit was anderhalf uur. Eigenlijk overtuigd dat er niets aan de hand was, ging toch met een tikkeltje sponzige knieën de spreekkamer in.  Eenmaal binnen houden ze de spanning er niet lang in en vertelde me direct dat het beeld van de punctie nu volledig aansloot bij de bevindingen van de foto’s en de echo! Yes, niets aan het handje. Een onschuldig bultje verder niets. Ik heb de spreekkamerdeur dicht getrokken met het gevoel van die zien mij hier niet meer terug!! Opgelucht en heel blij maar zeker ook weer een last van mijn schouders!

Nu is het afgelopen met alle gekke dingen en de tegenslagen. Mocht er zich toch nog iets in die trant willen aandienen dan kan die zich voorbereiden op een enorme trap de hoek in. Ik ben namelijk helemaal klaar met tegenslagen en ellende, vanaf nu gaan we alleen nog maar leuke, spannende, ontspannende en positieve dingen meemaken! Tjakkaa

# 13-07-2008 #

Zo weer bijzondere dagen gehad. Alex verjaardag en ook de opening van het nieuwe pand! De kleine tut is alweer 4 jaar en mag naar de basisschool. Haar verjaardag was een groot feest en ze heeft het erg leuk gehad! De dag begon natuurlijk met naar beneden gaan en de cadeautjes, die uitgestald stonden, uit te pakken. Helemaal door het dolle met alle nieuwe aanwinsten gingen we even later op weg naar de peuterspeelzaal. De laatste keer die dag! Daar aangekomen gingen ze eerst gewoon de dingen doen van alle dag en om 11 uur was het tijd om te trakteren. Getooid met en prachtige verjaardagskroon nam ze plaats op de tafel in een prachtige stoel. Helemaal trots en bijna verlegen zat ze daar te luisteren hoe iedereen voor haar aan het zingen was. Mooi om te zien hoe een impact zo’n gebeurtenis op een kleine meisje heeft . 5 Liedjes later staat ze stuiterend op met de vraag: ‘Mag ik nu uitdelen?’ Na het uitdelen gaan ze met zijn alle nog even buiten spelen en dan vervolgen wij onze weg naar huis. Daar mag zij de kaarsjes op de taart uitblazen en is het wachten op de visite met alle cadeautjes. Ze heeft lekker gespeeld en veel gekregen. (De foto’s staan op de fotopagina)

De dag erna eerst aan het werk en daarna naar het ziekenhuis, dat verhaal staat hieronder.

Zondag. Yvon en ik waren gevraagd om als zeemeermin bij een dance feest aanwezig te zijn. Zondag was de dag! Om half twaalf vertrekken we naar Bloemendaal. Eerst hebben we heerlijk geluncht en daarna zijn we naar Beachclub Vroeger gegaan. Daar waar de festiviteiten zouden gaan plaats vinden. Eerst heerlijk lol gemaakt en lekker gedanst, toen om 16 uur naar de visagist en ons pakje aantrekken. Getooid in zilveren pruik en een snuit vol glitters was het onze beurt om op de rode loper plaats te nemen. Lachen gieren brullen en heel onhandig je beentjes zo bij elkaar gebonden. We stonden er op de tijd dat de meeste bezoekers binnen kwamen, dus er werden continue foto’s gemaakt. Ook veel mensen die dan aan je gaan hangen voor de foto! Leuk, maar met een staart als benen heb je ongeveer het evenwicht van een op hol geslagen tol en lig je binnen no time op je gat. Zo gracieus als een hinde kwam ik dan omhoog en deelde meteen even zo charmant een kopstoot aan Yvon uit, wat natuurlijk de nodige hilarische momenten veroorzaakte. Aan het einde van de meerminnen sessie hebben we even onze vinnen van onze voeten getrokken om zo als Mortisia van de Adam’s Familie naar de kust lijn te waggelen. Het leek ons wel leuk om bij de zee een paar foto’s als meermin te hebben. Dat was erg leuk! Zeker toen we merkte dat we wel erg dicht bij het water lagen en er een enorme golf over onze benen spoelde! Tja en even snel uit de “vinnen” kom je dan niet! (Foto’s op de fotopagina) Daarna hebben we ons van de natte schubben ontdaan en hebben we ons in het party gedruis gestort! Super, veel bekenden en heerlijke muziek! Het was erg gezellig en we hebben ongelofelijk veel lol gehad!
De week erna stond in het teken van de opening! De laatste klusjes in en aan het pand werden ook nog even geregeld en ik was druk met de speech. Op zich super dat je daar vol trots voor alle mensen mag staan, maar er wordt ook een woordje van je verwacht. Dus daar ben ik wel de nodige uren mee bezig geweest. Met een goede voorzet ben ik aan de slag gegaan. Ik ging dit tot een super moment bombarderen. De hele tekst voorbereidt en zelfs uitgeschreven. Goed doorgenomen en ik was er echt helemaal klaar voor. Het moment was daar, de gasten waren binnen en ik stond daar strak in het pak voorzien van microfoon. Nu was het moment dat die normaal gesproken grote mond goed van pas was gekomen. Helaas, niets van mijn voorbereidingen was blijven hangen. Ik ben dus maar op mijn gevoel het één en ander gaan vertellen. Dat ging prima en opgelucht liepen we naar buiten waar we de ingepakte lichtzuil zouden gaan onthullen. Jammer. De helium ballonnen die het doek omhoog moesten tillen waren zo nat geworden dat ze hun werk niet meer deden en het doek doodleuk op zijn plek bleef zitten. Na wat gehannes met een stok hebben we het doek er uiteindelijk vanaf gekregen. Daarna een lekker glas champagne genuttigd en heeft Elwin zijn presentatie over ons nieuwe pakket gegeven. Daarna hebben we lekker een borrel gedronken en een hapje gegeten. Was erg gezellig. Weer een mijlpaal bereikt!

Vrijdag was nog een leuke dag. Mijn auto was klaar en die mocht ik ophalen! Dus vroeg op, Alex naar school, even snel die andere auto door de wasstraat en hop naar de dealer. Daar stond een mooie auto gehuld in een satijnen doek voorzien van VW logo’s. Tadaaaa doek eraf en daar stond mijn nieuwe bolide te stralen in de zon. Haha zo trots als een pauw ben ik daar weggereden. Ik ben zo blij met deze auto en hij is echt super mooi!! De rest van de dag was ook leuk en ’s avonds kreeg ik nog bezoek die pas erg laat of moet ik zeggen vroeg, weg ging! J

Zaterdag….jawel nog een leuke dag! Dance Valley! Al om half elf ging ik naar Petra en Henk om ze op te halen. Het weer was dramatisch, de regen kwam met bakken uit de lucht. Leuk klunen door de blubber. Daar aangekomen waren we al snel omringd door alle bekenden en hebben we genoten van de muziek. Maar vanaf het moment dat we bij de stage aankwamen waar Ferry Corsten zou gaan draaien was het pas echt super. We kwamen aan toen Judge Jules stond te draaien….super en die werd opgevolgd door Ferry en aangesloten Tiësto! Voor mensen die geen gevoel hebben bij House cq trance is dit niet te begrijpen. Maar als je er van houdt kan je helemaal opgaan in de muziek. Voor het eerst sinds hele lange tijd kon ik mezelf verliezen in de muziek en me helemaal op de klanken laten meevoeren. Je moet je voorstellen dat je ergens staat, je afsluit voor de buitenwereld, je ogen sluit en je een mooie plek voor ogen haalt (favoriete plek van ontspanning) dan laat je de muziek zijn werk doen. De klanken en melodieën bepalen dan als het ware wat er zich achter je gesloten ogen afspeelt. Op zo’n moment raak je volledig in vervoering van de muziek en stroomt alle spanning en stress uit je lijf en voel je jezelf heerlijk ontspannen en super gelukkig!  Ik denk dat ik niet zo enorm gezellig was voor iedereen om mij heen, maar ik heb er enorm van genoten en de muziek was geweldig! Nu is het zondag en zit ik nog na te genieten van alle leuke dingen die zijn geweest en ben ik blij dat er nu (als het goed is) een rustigere periode aankomt. De zomervakantie staat voor de deur en hopelijk werkt het weer dit jaar mee. Er staan ongetwijfeld nog een enorme hoeveelheid leuke dingen op ons te wachten!

Wakker worden in een andere wereld

 21-06-2008
Ik word wakker van Alex, ze roept dat het licht is. Ik kijk op de wekker en zie dat de klok 07.17 aangeeft. Lekker uitgeslapen denk ik nog gefrustreerd. Weer te laat naar bed gegaan gisterenavond. Het is zaterdag en het verloop van de dag speelt zich alweer af tussen mijn oren. Boodschappen doen, wasje draaien en vraag ik nog iemand voor de voetbal of niet. Ik rek me uit en net als de andere keren bedenk ik weer eens mijn borsten te checken. Leg mijn rechterarm omhoog, voel, voel nog eens. Niets! Leg mijn linkerarm omhoog, voel…..voel nog eens…..en nog eens………..voel ik daar nou wat? Ik wissel nog eens om een vergelijking met de andere kant te maken. Ik kan dan uiteindelijk na 5 keer te zijn gewisseld, tot één conclusie komen. Er zit een knobbeltje in mijn linker borst! In eerste instantie probeer ik de paniek, die direct door mijn hoofd schoot, weg te wuiven met de nuchterheid, van het zal wel een cyste of iets anders onschuldigs zijn. Dat werkt en ik stap uit bed om Alex te halen. Samen gaan we naar beneden. Koffie gemaakt en het gebruikelijk ochtend ritueel werk ik af. Maar het onprettige gevoel komt steeds vaker terug. Ik pak de laptop en ga nog even een stukje schrijven voor de weblog op de site. Dan ga ik voor mijn eigen gemoedsrust maar op google zoeken. Niet zo’n heel goed plan. Ik ben toch al wankel de afgelopen dagen en heb ook niets nodig om van slag te raken! Tja dan zit je op de bank, je kleine meisje naast je, Ludo staat in de box te huppelen en ik zit met mijn laptop op schoot onzeker en bang naar het scherm te kijken. Wat moet ik nou doen? De dokter is er niet, geen optie dus. De huisartsenpost bellen? Lijkt mij onzinnig, want wat kunnen zij doen dan? Ik forceer mezelf aan andere dingen te denken en met andere bezigheden aan de slag te gaan om zo de gedachten tot een minimum te beperken. Maar ik krijg het niet uit mijn hoofd en eerlijk gezegd blijf ik, wanneer ik de kans krijg, voelen of ik me niet heb vergist. Dan bel ik mijn moeder of ze al thuis is, dan kan ik tenminste als afleiding mijn boodschappen gaan doen. Ik vertel haar wat ik heb gevoeld. Ze probeert me te overtuigen dat het waarschijnlijk niets bijzonders is en zegt dat ik gewoon even de huisartsen post moet bellen. Ik beloof het haar en bel.

Nou precies zoals ik al dacht. Sorry mevrouw, maar we kunnen op dit moment niets voor u betekenen. We snappen dat u geschrokken bent. Maar om iets te weten te komen zullen ze foto’s moeten maken en dat gebeurt niet in het weekend. Neemt u maar contact op met uw huisarts maandag, dan zal zij u doorverwijzen, maken ze in het ziekenhuis direct foto’s en bij twijfel een ego en krijgt u dezelfde dag de uitslag.  Twijfel, onzekerheid, angst…veel angst! Het zal allemaal wel met en sisser aflopen, waarschijnlijk een sick joke van boven, maar die positieve instelling die ik het laatste half jaar heb gehad…… die laat me nu even enorm in de steek.

23-06-2008
Die maandag erna ben ik ’s ochtends om half 8 al bij de huisarts. Inloop spreekuur ik was nummer 9 en was uiteindelijk om 10 uur aan de beurt. De dokter was al op de hoogte en heeft direct gekeken en gevoeld. Conclusie……. Een bultje inderdaad. Afspraak maken bij de röntgenafdeling. Toen ik thuis kwam heb ik direct gebeld en ’s middags kon ik terecht. Alle verhalen over hoe vreselijk die foto’s zijn vond ik persoonlijk zwaar overdreven! Een beetje onhandig staan dat wel maar verder niets. Dan even wachten of de foto is gelukt. 5 minuten later mag ik weer binnen, ook maar even een echo maken, ze kunnen het op de foto niet goed zien. De dokter die de echo maakt is zo communicatief vaardig als een rotsplantje. De enige geluiden die hij uitkraamt zijn hhhhmmmm, aaahhhhh, tjee en ik twijfel. Nee daar kan je wat mee als je daar ligt. Meneer was dus niet tevreden met de echo en er moest een punctie worden verricht. De vrouwen onder ons hoef ik de gevoeligheid van een borst niet uit te leggen en ook niet het gebied rond de tepel. Dat was wel de locatie waar deze meneer gewapend met een flinke dikke infuusnaald op zoek ging naar het bultje. De prik naar binnen was niet erg, maar toen opzoek ging naar het butje en met die aangename naald overal begon te peuren, voelde ik me toch iets wit rond de neus wegtrekken. De neiging om die naald bij hem ergens in te prikken was op dat moment erg groot. Daarna zuigen ze wat cellen weg en kan je gaan. De uitslag laat dan 9 dagen op zich wachten.

03-07-2008
Die dagen ben ik eigenlijk wel redelijk relaxed door gekomen. Door de drukte op kantoor en de verjaardag van Alex ging het nog redelijk snel voorbij ook. Donderdag kreeg ik de uitslag. Positief met een twijfel. Positief omdat de foto en de echo erop wezen dat er niets aan de hand was, wel en bultje maar goed aardig als in een vetknobbeltje of cyste. Jammer vonden ze dat de punctie te weinig cellen had opgeleverd en ze dus geen definitieve uitslag konden geven over de geaardheid van deze cellen. Maar omdat er in de familie geen aanwijzingen zijn en de foto en echo daar ook niet op wezen hoef ik pas over een half jaar terug te komen.

11-07-2008
Afgelopen vrijdag ging de telefoon om 16 uur, het ziekenhuis. Een week na de eerste uitslag. Ze hadden mijn case besproken en vonden de uitslag niet genoeg om me een half jaar later pas terug te laten komen. Prima dat de foto en echo positief waren, maar ze willen toch ook dat de punctie op deze bevindingen aansluit. Dat deed hij niet dus nu moet ik terug komen. Maandag gaan ze nogmaals een punctie verrichten. Hopelijk tref ik een arts die iets beter met zijn uitlatingen weet om te springen. Gelukkig krijg ik dan wel binnen een paar uur de uitslag!

13-07-08
Als ik terug kijk op de afgelopen weken is het wel mee gevallen. Ik heb het met een aantal mensen besproken en de meeste hadden er hetzelfde gevoel bij als ik. Joh, het zal niets zijn, er worden zo vaak bultjes bij vrouwen ontdekt die niets blijken te zijn! Die nuchterheid heb ik van huis uit ook en de meeste tijd denk ik daar net zo over. Er zijn alleen van die momenten dat die positieve insteek mij wel eens laat zitten. Zal wel komen door de afgelopen maanden en alles wat er in die tijd allemaal is gebeurt. Zwakke momenten dat ik de grip met de realiteit even kwijt ben en dan ineens een groot drama voor ogen zie. Gelukkig duren die momenten maar heel kort en kan ik weer snel mijn leventje oppakken en genieten van alle leuke en mooie dingen die gebeuren, de kids, de zaak die goed draait, familie en vrienden waarvan ik veel steun krijg, maar vooral de leuke dingen die ik meemaak!!  Maar ook van alle leuke en mooie dingen die er nog staan te gebeuren, dat zijn er nog heel veel, dat weet ik zeker!

  Naar boven

  Naar boven