|
|
|
|
|
          
|
# 15-02-2003 # Het zonnetje scheen en het was beren koud, een graad of 4. ’s Morgens om 8 uur zat ik al bij de kapper. Mijn haren stevig in de krul en Yvon zou het opmaken en mijn sierlijke krullen van veren en een hoed voorzien. Ik had een prachtige “Dynasty” jurk uitgezocht. Een strakke lange jurk zonder mouwen en een heel laag rug decolleté. De jurk was ivoor van kleur en helemaal voorzien van lovertjes. Ik straalde die dag dus letterlijk en figuurlijk. Ons huis was geweldig versierd met alleen maar rode harten, ballonnen en slingers. Herman kwam mij rond het middag uur halen in onze gloednieuwe Mercedes opgemaakt met prachtige bloemen. Ook hij zag er geweldig uit in zijn schitterende pak en natuurlijk zonder stropdas! Eerst gingen we samen met mijn vriend Ben foto’s maken. In de auto, op de auto en toen naar de Zwet hier in ons dorp. Daar heb je nog prachtige stukjes natuur gelegen aan een water. Door het riet hebben we gestruind en boven het water gehangen, met verkeersborden en ankerslopen zeulen. We hadden enorm veel lol maar koud!!! Toen de weg vervolgd naar Zoetermeer alwaar we in en om het station ook foto’s hebben gemaakt. Tussendoor veel koffie gedronken om zo toch nog een beetje warm te blijven. Om een uur of 5 ’s middag waren we in “de Sniep”, daar hebben we met familie en de getuigen gegeten om vervolgens om 8 uur ’s avonds naar boven te gaan, waar zo’n 350 man op ons stonden te wachten en getuigen zouden zijn van ons huwelijk. De dans werd door ons geopend op “Whole Lotta Rosie” van ACDC, grapje van mijn lieve broertje! De rest van de avond was het ook een knallend hard en groot feest. De band Half Past Midnight speelde geweldig en we hadden ook een discotheek ingehuurd. De voetjes waren constant in beweging. Om middernacht hebben we een gigantische ijstaart voorzien wan sterren en vuurwerk, het was echt geweldig. Een bijzondere dag om nooit te vergeten. # 15-02-2008 # Het zonnetje schijnt en het is koud, beren koud. ’s Morgens word ik wakker van Alex en is het pijnlijk duidelijk dat het vandaag anders is. Ik pak Alex op uit bed en ga samen met haar op de bank zitten. Ik pak wat te drinken en zet de TV aan. Terwijl Alex lief TV kijkt dwalen mijn gedachten af naar 5 jaar geleden. Bijna pijnlijk weet ik ieder detail van die ochtend terug te halen. Om 12 uur moet ik even naar het nieuwe pand nog wat details doornemen. Ieder moment van alleen zijn denk ik aan wat ik om die tijd, 5 jaar terug deed. Eigenlijk loop ik zo de hele dag door. Om 8 uur ’s avonds is het op zijn ergst. Ik mis Herman dan enorm en zie in mijn gedachten ons hand in hand staan voor de ambtenaar van de burgerlijke stand. Ik hoor ons de zelf geschreven belofte voordragen. Niet zo’n standaard trouwverhaal, maar onze eigen gevoelens en gedachten hebben we elkaar beloofd. (hieronder staat onze trouwbeloftes) En dan realiseer ik mezelf weer dat het allemaal verleden tijd is. Dat ik hier nu alleen zit zonder mijn Soulmaatje, maar met mijn moeder op de bank. Dat ik alles alleen zal moeten doen voortaan en nooit meer van Herman kan genieten. In bed voel ik me weer eenzaam en verlaten, weer staar in naar het plafond, misschien vanavond dan? Lieve Herman,
Toen ik jou leerde kennen
was ik een gesloten kleine bloemenknop
In roerige tijden bracht jij rust in mijn leven,
# 14-02-2008 #
Laatst vroeg iemand mij of ik nog steeds niet boos op Herman was geweest omdat hij ons zomaar in de steek had gelaten. Ik zei toen volmondig nee. Maar als ik nu aan mijn nachten denk is dat misschien niet helemaal eerlijk geweest. Iedereen die de “Vaarwel Lieverd” heeft gelezen weet dat ik open sta voor het concept dat er meer is na de dood. Dat met het sterven van Herman, zijn energie blijft voortbestaan. Eerlijk gezegd ben ik daar wel naar opzoek. Noem het maar krampachtig vasthouden aan degene die je hebt verloren. Bevestiging zoeken naar waar je in gelooft. ’s Nachts als ik naar bed ga doe ik dat het meest. Dan lig ik mijn bed en kan ik zoals bijna iedere nacht de slaap niet vatten. Dan ga ik op een gegeven moment staren. Iedere vierkante centimeter van het plafond ben ik dan aan het inspecteren, alle geluidjes die zo normaal zijn voor het huis, onderwerp ik aan een analyse. Alles om maar het meest minuscule verschil te vinden als bevestiging dat Herman misschien een teken geeft. Dat hij echt bij ons is, ons in de gaten houdt en op ons past. Iedere nacht weer onderwerp ik de gehele slaapkamer aan een nauwkeurige controle. Er zal toch el een keer een teken komen? Is het misschien de bedoeling dat we die juist niet mogen zien? Of mogen we ze niet horen? Is het beter voor me om door te gaan zonder een teken, ook al verlang ik er zo naar. En dan word ik dus eigenlijk wel een beetje boos. Maar niet op Herman. Maar meer op mijn onvermogen om dat soort signalen niet te kunnen zien, voelen of horen. Boos op het hiernamaals dat ze weer eens een keertje, naar mijn idee, in gebreken zijn gebleven. Dan val ik huilend en uitgeput in slaap. Vandaag is het Valentijnsdag. Grappig de dag die we met ons ontmoeten en trouwen expres hebben gemeden. Wel stuurde we elkaar altijd een kaartje. Ik heb ze nog bewaard en net gelezen. Vandaag, geen kaartje in de bus. Maar ik wilde toch mijn Valentijn iets vertellen. Ik heb de tekst van één van Hermans favoriete Armin van Buuren opgezocht en hieronder gezet. Ik vond het wel een mooie verwoording van één van mijn vele gevoelens.
World
don't turn around De wereld
draait niet meer
Lieve schat, Heb ik je vandaag al verteld hoe enorm veel ik van je hou???
Dikke kus, Je Meisje
# 09-02-2008 #
Gruwel wat een K week! De week begon al met een lastige situatie op het werk. Daardoor een onrustig weekend gehad, veel nadenken en afwegen wat te doen. Een vreselijk gesprek moeten voeren, één van de geneugten van zelfstandig ondernemer zijn. Maar eens moet de eerste keer zijn, dus dat hebben we dan ook maar weer ervaren. Gelukkig stonden de mannen achter mij en zo is de situatie uiteindelijk opgelost. Verder is er niet echt veel gebeurt. Alex gaat op en neer. Zo is ze het liefste meisje van de wereld, om na 10 minuten te veranderen in een mini monstertje wat je het liefst achter het behang plakt. Ze kan dan zo enorm lelijk doen en vreselijk brutaal, bah! En eigenlijk altijd op de momenten dat het bij mij niet zo handig uitkomt. Ludo gaat nog steeds lekker. Hij is een makkelijk mannetje maar wel één met een bijzonder willetje....nu al. Dat belooft wat hahahaha. Hij zit fier overeind en klapt vrolijk in zijn handjes en heeft daar zelf de meeste lol om. Ook gaat er nu één armpje omhoog als er Hiep Hiep Hoera wordt geroepen. Deze week is het definitief. Hermans auto gaat terug. Ik heb er veel moeite mee. Het is zo’n super auto en het was zijn grote trots. Maar het is belachelijk als ik er in zou blijven rijden. Hij kost bakken met geld en voor die paar kilometers die ik rij is dat pure onzin. Dus de knoop doorgehakt en, voor mij, een praktischere auto uitgezocht. Die heeft alleen een half jaar levertijd en dus krijg ik een voorloper. Maandag om 14 uur ga ik hem omruilen en ik denk dat ik maar een doos tissues meeneem. Dat de auto weg gaat heeft er ook wel voor gezorgd dat ik veel verdriet heb, iedere keer weer een stukje van Herman die weg gaat. En dan 15 en 19 februari die steeds dichterbij komen. Alles bij elkaar een goede aanleiding om de waterlanders flink te laten stromen. En dat doen ze ook. # Reclame #
Iedereen kent het. Overal waar je komt, kijkt en luistert wordt je geconfronteerd met reclame. Tussen de uitzendingen van je favoriete programma, in tijdschriften, de krant, op de radio, maar ook in je brievenbus en zelfs aan de telefoon. Of je er nu op zit te wachten of niet. Als je de mensen het eerlijk zou vragen, zit eigenlijk niemand er op te wachten. Het wordt meestal als onprettig of opdringerig ervaren. Toch is het een geweldige manier om een boodschap over te brengen. Sterker nog dat is waar reclame voor staat, “het overbrengen van een boodschap”. Maar telemarketingbureaus zijn toch wel het meest tenen krommend. Iedereen heeft zo’n gruwelijke hekel aan die lui dat ik het heel onbegrijpelijk vind dat iemand überhaupt voor zo’n bureau zou willen werken. Het zal niemand ontgaan zijn dat in ons huis er het één en ander is gebeurt waardoor we wat gevoeliger op bepaalde dingen zullen reageren. Ook zal er wel heftiger of misschien zelfs overdreven worden gereageerd op bepaalde situaties. Zo heb ik de afgelopen twee maanden het genoegen gehad om 4 keer een telemarketingbureau voor de verkoop van uitvaartverzekeringen (waarvan twee maal met dezelfde opdrachtgever) aan de telefoon te krijgen. “Goedenavond mevrouw, mag ik u een paar vragen stellen? Mevrouw hoe is het bij u in huis met de uitvaartverzekeringen gesteld? Ik heb namelijk begrepen dat u dit jaar gezinsuitbreiding hebt gehad!” Zucht...... Sorry zeg ik maar u belt wel op een heel erg ongelukkig moment. En vervolgens zegt deze dame, “tja, dat kan ik door de telefoon natuurlijk ook niet zien.” En hangt op. Nee trut, ik snap ook wel dat jij dat niet kan zien, maar als die opdrachtgever van jou nu eens net zo scherp was met het uitzoeken waar er mensen zijn overleden zoals ze dat ook bij de geboorte van kinderen doen, had je mij niet hoeven bellen, voor de tweede keer!!! Deze bureaus werken met een belscript dat weet ik, maar wie schrijft die scripts en kan iemand ze eens een passende draai om de oren geven! Herman maakte er altijd een sport van om de telemarketing dames klem te lullen. Op zo’n manier antwoord geven dat ze geen vervolg regel in hun belscript kunnen vinden en je ze letterlijk op hun stoel hoort draaikonten van ongemak, dat was altijd erg lollig om aan te horen. Afgelopen vrijdag was ik bij Michel, de begrafenisondernemer die mij heeft begeleid. Ik was even bij hem om de bedankkaartjes te regelen en hij stopte nog een brief in mijn handen. Naar aanleiding van onze rouwadvertentie komen er dan ook poststukken bij hem terecht. Ik kijk naar de envelop en zie dat deze van een meneer H. van W. is. Ken ik niet. Ik loop naar buiten en ben toch wel nieuwsgierig en maak de brief in de auto al open. Deze meneer is een 82 jarige heer die mij noch Herman heeft gekend maar ons wel zijn oprechte deelneming wil betuigen. Erg aardig dacht ik nog. Maar als ik dan verder lees valt mijn mond toch weer open. Deze meneer schrijft op 3 kantjes een enorme reclameboodschap voor de Jehova getuigen en de bijbel! Met in iedere zin ongeveer 5 keer het woord Jehova en het woord bijbel. De meneer hoopt dat zijn brief zal bijdragen mijn verdriet te verzachten en raad mij streng aan om de bijgesloten lectuur aandachtig te lezen! Ineens moest ik denken aan de tijd dat deze mensen nog hun voet tussen de deur plaatsen om hun boodschap verder te kunnen vertellen. Deze man moet, in mijn ogen, zo’n enorme bikkel zijn geweest. Waarschijnlijk in het verleden iets te vaak met zijn voet tussen de deur geklemd gezeten en daardoor nu zo slecht ter been is dat hij geen andere optie meer heeft dan de nabestaande van rouwadvertenties persoonlijk aan te schrijven en deze van ongevraagde reclameboodschap te voorzien. Dit zijn in mijn ogen twee hele vervelende manieren van reclame op wel op heel ongepaste manier of moment. Maar voor ik nu een draai om de oren krijg van een vriend marketingadviseur wil ik ook de positieve kant van reclame benadrukken. Het kunnen bijzonder grappige filmpjes zijn, of geestige en pakkende teksten in bijvoorbeeld een tijdschrift. Het doel om de naam van een bedrijf of het betreffende product onder de aandacht te brengen is absoluut een kunst en wanneer juist bedreven, een lust voor ieder zintuig. Maar ik blijf van mening dat sommige bedrijven echt letterlijk over lijken gaan om hun boodschap over te brengen. # 01-02-2008 #
Stil..... zo stil, eerst alleen mijn tranen die ik op mijn broek hoor vallen en dan komen de hevige snikken en snotters erbij. Voor de eerste keer na Hermans overlijden heb ik echt hard gehuild. Woensdag kwam Brenda de foto’s, genomen op Hermans afscheid, brengen en vandaag heb ik ze in alle stilte gekeken. Heel even had ik het gevoel en besef dat Herman nu echt niet meer bij ons is en van wat er nu eigenlijk allemaal is gebeurd. Dat hele korte momentje van besef bracht een enorm waterval van tranen teweeg. De foto’s zijn zo mooi, alles zeggend maar vooral ontroerend. De enorme belangstelling van iedereen die dag, de prachtige bloemen en alle details daar omheen. Stil ......... heel stil wordt je daar van, met alleen ...... het geluid van verdriet. Afgelopen dinsdag had ik een evaluatiegesprek met de speltherapeut en de psycholoog die Alex begeleiden. Dat was een kort gesprek. Al vond de therapeut wel dat Alex wat losser bij haar werd, is er uit de afgelopen sessies niets vruchtbaars gekomen. Alex is een heel gesloten meisje (goh van wie zou ze dat nou hebben) en er is moeilijk tot haar door te dringen. We hebben nog 3 speel sessies gepland en we hopen dat er dan meer te melden valt. Op het werk was het deze week ook behoorlijk pittig. Er spelen een aantal dingen die mijn molentje op volle toeren laat draaien en dat is toch minder prettig voor mijn tanden (knarsen) en mijn nachtrust. Mede daarom heb ik mijn werktijden omgegooid zodat ik meer op het werk ben en ga dus nu maandag tot en met donderdag iedere ochtend naar kantoor. Zo kan ik wat meer dagelijkse werkzaamheden naar me toe trekken en zo hopelijk de mannen wat meer ontlasten! De verbouwing gaat nu als een trein. Dat is het leuke nieuws van deze blog. Ze zijn begonnen met breken en het lijkt wel of ze met een bulldozer te keer zijn gegaan. Toen ik afgelopen woensdag het pand binnen liep viel mijn onderkaak op de plavuizen en sprongen mijn ogen aan veertjes hun kassen uit! Wow, sprakeloos, en ik ben niet snel met stomheid geslagen. De complete zolder was leeg, er staat geen muur meer overeind. Op de eerste verdieping is de lambrisering van alle muren gestript en ook de keuken ook totaal verdwenen. Beneden bij de balie stond ook een muur. Goed geraden, ook foetsie! Dus daar is de voortgang goed van te volgen. Vandaag is er weer een nieuwe maand aangebroken. De schrikkelmaand, ik vind het meer een schrikmaand. Februari was altijd de mooiste maand van het jaar! De maand dat we elkaar officieel hebben leren kennen en dat we zijn getrouwd. We zouden dit jaar een groot feest geven omdat we een jubileum hadden van 5 jaar! Ook is het altijd de maand van de wintersport geweest. Standaard een week lang kompleet uit ons dak gaan en we geregeld vanuit de après-ski letterlijk naar het hotel hebben moeten kruipen. Maar ook de plaats waar Herman mij ten huwelijk heeft verteld. Vorig jaar hebben we er nog een mooie dag aan die maand toegevoegd. Ludo werd geboren op de 19de! Zo trots, een zoon en een stamhouder! Ons gezinnetje was nu echt helemaal kompleet. Dit zal wel een pittig maandje worden. |
|
|
|