|
|
|
|
|
          
|
# 27-01-2008 #
Het bijhouden van de weblog gaat me steeds slechter af. Als ik zo terug lees denk ik dat ik alles wel gezegd heb. Aan de andere kant is er nog zo veel te vertellen maar ontbreken mij de woorden om bij het gevoel te laten aansluiten. De
afgelopen week ben ik weer geregeld geconfronteerd met de realiteit
‘dood’. Die realiteit spreid zich tentoon in de meest diverse manieren,
zeker wanneer het om gedrag van mensen gaat. Voorbeeld. Ik loop in de
Albert Hein. Duw mijn karretje slinks om alle obstakels heen en zie op
de afdeling babyvoeding een bekende. Een bekende die normaal altijd
groet met een gezellige hallo of een ‘Hey hoe gaat het”. Dit keer ging
het anders. Ik zie hoe die persoon heel ongemakkelijk begint te draaien
en te freubelen en in de poging mij te ontwijken het babyvoedingschap
aandacht gaat staan te bestuderen. Op zich is het niet vreemd als iemand
aandachtig naar artikelen kijkt, maar deze persoon heeft kinderen in de
leeftijd van 15 tot 20. Dus babyvoeding lijkt me toch een wat vreemde
voedsel keuze. Ik begrijp het wel, dat is niet zo moeilijk. De meeste mensen weten niet wat ze moeten zeggen. Er zullen er ook tussen lopen die geen zin hebben in een praatje omdat ze bang zijn het enorme dramatische verhaal te moeten aanhoren. Logisch! Maar om dan, mij in dit geval, te ontwijken of ik een besmettelijke ziekte heb is dan toch een ander uiterste. Geloof me als ik zeg dat ik ook niet weet wat ik zeggen moet en in een praatje waarin ik het hele dramatische verhaal om de oren sla zal ook niet gebeuren. Dan maak ik wel een afspraak voor een bakkie koffie ’s avonds! Doe me een lol! Zeg gewoon hallo of Hey alles goed? of zeg niets en zwaai of steek je hand op. Eigenlijk heel simpel. En naar mijn idee geeft dat die mensen een toch veel prettiger gevoel dan het gedraaikont voor de babyvoeding of de harde dreun van een geparkeerde auto! Nu weet ik dat ik geen columnist ben die wekelijks in de telegraaf schrijft en weet ik ook niet wat het bereik van deze weblog is. Maar stiekem hoop ik wel een beetje dat door dit verhaal hier op te schrijven er bij mensen een lampje gaat branden. Dat ze niet zo bang hoeven te zijn om mensen die een dierbare hebben verloren aan te spreken of te groeten. We zijn niet gevaarlijk en we bijten niet. We komen ook je niet achterna om je vreselijke verhalen te vertellen. Eigenlijk willen we dat het gewoon net als vroeger is. En als ik voor mezelf spreek, ik zou niets liever willen dan dat alles weer als vroeger is!!! # 18-01-2008 #
Ik ben toch heel stellig van mening dat ze alles in het hiernamaals beter hadden kunnen regelen. Ik vind dat de nazorg toch wel wat beter geregeld had kunnen worden. Ze zijn zo knap tegenwoordig, ze kunnen alles maken, repareren programmeren enzovoort. Ze zetten mensen op andere planeten, ze laten de telefoon middels radiogolven of een straalverbinding lopen? Maar in het hiernamaals blijven ze toch echt een beetje achter. Met alle respect hoe de schepper alles heeft geregeld en gemaakt maar een opfriscursus had hier toch wel op zijn plaats geweest. Er zijn vele manieren waarop we dierbare kunnen verliezen, ik hoef deze niet toe te lichten. Maar wanneer er iemand zo plotseling wordt “terug geroepen” kunnen ze dan niet tijdelijk een verbinding tot stand brengen om zo de laatste dingen te kunnen regelen of af te handelen. Of beter nog, om zo nog eens een keer te kunnen zeggen dat je van die persoon houdt! Of gewoon om simpel even te kunnen kletsen? Hoe moeilijk kan dat nou zijn? Ik krijg veel te horen dat iedereen het met me heeft te doen omdat het allemaal zo druk is. Twee kinderen en dan nu ook de zaak erbij en noem alles maar op. Maar ik denk dat ik het veel slechter had kunnen treffen. Herman was druk bezig de zaak zo neer te zetten dat hij met super vroeg pensioen kon gaan. De mannen doen en regelen bijna alles. Er blijven best nog wel wat taken liggen waarvan ik een deel voor mijn rekening zal moeten nemen. Nu heb ik in mijn leventje alles aangepakt wat op mijn pad kwam. Ik kan sokken verkopen, haren knippen, drankje prepareren en voorzetten, het beveiligen van staatspersoneel, telefoon aan nemen en doorschakelen, maar Software schrijven of ontwerpen voor de vastgoed markt daar houdt het voor mij echt op. Gelukkig hebben we die kennis in huis. De volledige knowhow hoe alles werkt, zoals programmeren moet ik bij hen laten. Het heeft weinig zin om dat ook te leren! Dus heb ik voor mezelf een management cursus bedacht, kan ik in ieder geval op een correcte manier de mannen helpen en begeleiden. Dus ja, het is dan wel druk en vergt veel tijd. Maar even simpel. De zaak is onze dagelijkse voorziening. En de combinatie van op kantoor en thuis werken is natuurlijk wel super zo. Als we de zaak niet hadden, was ik pas echt in de aap gelogeerd. Dan had ik fulltime een baan moeten zoeken, de kinderen verplicht in de crèche moeten plaatsen en dan maar zien, nadat de kinderopvang kosten van je rekening af zijn, of er nog voldoende over is om van rond te komen. Dus Herman heeft dat dus wel goed geregeld! Even aanpoten, maar ook wel ontspannen dus. Kijk hier had het nu ook zo leuk geweest als ik via die straal verbinding daar even met Herman over had kunnen kletsen. Beetje jammer! Dus voor iedereen die zich zorgen maakt. Het had veel erger kunnen zijn. Maar met de hulp van iedereen om mij heen en de inzet van het super team van Informant kan ik toch wel heel blij zijn!!! # 12-01-07 #
Zo en weer een week voorbij. Het was deze week “al weer" een maand geleden. En nog steeds dringt het niet helemaal tot mij door. Mijn leven is helemaal anders. Echt bijna niets, van hoe het was, bestaat nog. Ja, de materiele dingen wel. Maar ook daar zal wel het één en ander van veranderen. Simpel, het luizen leventje wat ik bij Herman had, is verdwenen. Lekker fulltime mamma zijn en fijn de hele dag een beetje lanterfanten, SL spelen en andere dingen doen, gaat nu echt niet meer. Op maandag en woensdag ben ik de hele dag op kantoor. De andere dagen tussen door ook. Als ik niet op kantoor bezig ben, dan doe ik thuis om dingen te regelen en uit te zoeken. En de enorme verantwoordelijkheid (die ik dus altijd enorm heb onderschat) die de zaak en de mensen met zich meebrengt. Alex zit op dinsdag, woensdag en donderdag ’s ochtends op de peuterspeelzaal en die moet gehaald en gebracht worden. Snel de honden uitlaten tussendoor en Ludo voorzien van fles, fruit en ander eten. Boodschapjes doen en even wat telefoontjes aannemen of terugbellen, dat ding staat echt niet stil. Nog steeds een berg dingen te regelen, abonnementen afzeggen, Hermans graf moet nog worden aangepast en ga zo nog maar even door. ’s Avonds als de kinderen op bed liggen kan ik dan eindelijk weer met alle adressen aan de slag, om zo niemand te vergeten. Dan de hondjes weer uitlaten en hup naar bed. De nachten zijn nog steeds slopend, als ik bof hoef ik er maar 6 keer uit en anders heb ik een woelende Alex naast me liggen, weg slaap. Hopelijk gaat dat veranderen. Afgelopen dinsdag heb ik een gesprek met de kinderpsycholoog gehad en Alex gaat de komende 3 weken in speltherapie. Dan gaan ze proberen middels het spel de emoties eruit te krijgen en zo het verwerking proces in gang te zetten. Woensdag was om 13 uur de overdracht van het nieuwe kantoorpand. En om half zes kreeg ik de sleutel. Ja dat is dan weer raar, weer een stukje dat gaat veranderen. Het vertrouwde pand maakt plaats voor dit nieuwe. Dubbel, ik had niets liever dan Hermans gezicht willen zien bij het krijgen van de sleutel, hij was zo enorm blij dat hij het pand had gekocht! Aan de andere kant is het ook een mooie nieuwe start van een nieuwe periode. Vrijdag hebben we met alle medewerkers het pand bekeken en een fles champagne laten knallen. Ik weet zeker dat hij zo trots zou zijn geweest. Iedereen bij elkaar en maar bedenken hoe we het gaan inrichten en indelen. Het was heel fijn om iedereen zo enthousiast te zien. Ik ben zo enorm dankbaar dat Informant zo’n geweldig club mensen bij elkaar heeft!! Heeft hij toch wel goed geregeld. Mijn gevoel Misschien handig om ook eens mijn gevoel op te schijven. Moeilijk, ik heb niet eens het idee dat ik mijn gevoel onder woorden kan brengen. Er gaat zoveel door me heen en ik ben enorm druk in mijn hoofd. Ik heb geen idee wat er allemaal in mijn hoofd afspeelt, maar ik ben uitgeput. Ik heb me echt zelden zo moe gevoeld. Eén bijzonder gevoel wat ik al heb sinds het moment dat Herman stierf is een enorme brok in mijn keel. Zo erg en penetrant aanwezig. Niet weg te slikken. En als de emoties wat hoger oplopen is het nog erger. En wat voel ik verder. Enorm eenzaam en alleen in alles wat ik doe. En schuldig. Alex heeft het erg moeilijk en leeft momenteel enorm in het verleden. Niets in, aan en om het huis mag dan ook veranderd worden. Alles wat ze ooit heeft gekregen, heeft ze van pappa gekregen en ze heeft het alleen maar over toen pappa nog heel was. Ze is ontzettend druk en vraagt 300% aandacht. Schuldgevoel nummer één! Ik kan haar die aandacht heel moeilijk geven. Ik ben bijna continu bij haar, maar de aandacht die ze wil, wisselt met zo’n hoog tempo af, dat ik er bijna niet tegen kan. Eerst een filmpje kijken, om na 2 minuten een ander filmpje te willen zien. Spelletjes spelen en het lukt niet kan ze zo’n enorme woede aanvallen hebben. En andere mensen, met name vrouwen doet ze erg lelijk tegen. Mannen vindt ze daar in tegen wel leuk. Opa en oom Peter zijn favoriet, maar Tommie en Wessel kunnen niet ook niet stuk en ze wordt dan ook furieus als ze daar niet kan gaan spelen. Ik kan daar dus erg slecht mee omgaan. Engelen geduld heeft Alex nodig en die heb ik niet. Dat is dus ook een stukje schuld gevoel. Maar ook omdat ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet even als een hysterisch mens heb kunnen huilen, schreeuwen en krijsen. Iedereen vindt me een dapper mens. Best stoer hoor, en eerlijk gezegd wil ik me daar best achter verschuilen en voelt dat ook wel prettig. Maar diep van binnen zou ik wel eens dat vrouwtje willen zijn die als een wanhopige stakker alle aandacht krijgt omdat ze zo zielig is. Even helemaal wentelen in de medelijden. Helaas gaat dat niet. De kinderen en met name Alex laat dat niet toe. En logisch. Zij voelt zich enorm in de steek gelaten en heeft enorme verlatingsangst. Eerlijk gezegd voel ik me ook enorm in de steek gelaten. Herman en ik zeiden dagelijks tegen elkaar dat we voor altijd samen zouden blijven, dat we oud zouden worden en samen als bevende oudjes achter de geraniums zouden eindigen. Eén van Hermans laatste sms’jes was ook, "Als jij ooit bij me weggaat, mag ik dan met je mee?!" Nu is hij weg, maar ik kan niet mee!!!! Ik zou eigenlijk wel even helemaal niets willen en hoeven doen. Gewoon alleen aan mezelf denken, of eigenlijk niet eens denken ook. Gewoon niets. Slapen, er even niet zijn. Niets voelen, niets herinneren geen kinderen, honden of poezen om voor te zorgen. Geen bedrijf, geen verplichtingen. Gewoon even een heel zielig klein meisje wat alleen maar getroost wil worden. Even lekker geknuffeld worden en de belofte krijgen dat alles weer goed komt. Dat ik me heel snel niet meer eenzaam zal voelen en dat ik heel snel weer gelukkig zal zijn. # 06-01-08 # Afgelopen week lekker druk bezig geweest. Met van alles en nog wat. De mailbox van Herman doorgeworsteld, 186 ongelezen berichten. Jeetje, dat was ff doorbijten. Woensdag en donderdag nog even op de zaak geweest. Kleine dingetjes geregeld en even met “de mannen” gebabbeld. Het nieuwe pand is officieel rond en komende week is de overdracht. Kan ik me echt op verheugen. Een bijzonder gaaf pand en lekker dicht bij huis, dus makkelijk om af en toe eens, voor een uurtje of twee, naar toe te gaan en wat zaakjes te regelen. En het helemaal op laten knappen en mooi maken is natuurlijk ook een leuke bezigheid! Zondagavond, ik ben voor de tweede avond alleen. Tot en met vrijdagnacht sliep mijn moeder nog bij me. Gezellig, je voelt je niet alleen en wel makkelijk, want als Ludo ’s morgens vroeg ging huilen, pakte mijn moeder hem om te flessen en kon ik nog even een uurtje langer slapen. Gisterenavond was de avond waarvan ik vond dat het er toch maar een keer van moest komen. Iedere avond is vervelend, maar uitstellen had naar mijn idee geen zin meer. Dus zo dapper als ik ben, ahum, zou ik alleen gaan slapen. Gelukkig kwamen Petra en Henk langs voor een borreltje en dat was erg gezellig, maar toen zij om 11 uur naar huis gingen, moest ik het toch echt zelf doen. Dus met hun meegelopen naar buiten en direct de honden uitgelaten. Zo vaak heb ik de honden ’s avonds alleen uitgelaten, maar die avond was toch echt heel anders. Het besef dat je dat dus vanaf nu écht altijd alleen zal doen, hakt er behoorlijk in. Thuis gekomen nog een beetje doelloos op het internet rond gehangen en uiteindelijk om 12 uur naar bed gegaan. Een lange tijd alleen wakker gelegen en uiteindelijk toch alleen in slaap gevallen. Alleen dat is het woord wat de hoofdtoon voert. In de meest uitgebreide zin van het woord en om naar van te worden. Kortom weer een nieuwe fase en die valt tegen. Maar we gaan er voor en ik moet er toch doorheen. Op naar morgen. # 01-01-2008 # Nu is het inmiddels Kerst geweest en oudjaar is ook voorbij. Nou waren Herman en ik al niet zo enorm blij met deze dagen. Al die verplichte bezoekjes en het geforceerde gezellig doen. Kerstavond waren Danny en Esmé hier en hebben we lekker op de bank gezeten met een wijntje en lekkere stokbroodje en kaasjes. Eerste kerstdag ben ik naar Peet en Yvon gegaan, leuk voor Alex, die had afleiding en kon lekker met Tommie en Wessel spelen. Ik? Zucht! Ik heb alleen maar enorm Herman gemist. Mijn strijdmakker in deze dagen. Samen sloegen wij ons altijd door deze dagen heen, nu was hij er niet en had ik niemand om blikken mee uit te wisselen om zo steun van elkaar te hebben. Op zich was het best wel leuk en hebben we lekker gegeten. De kinderen hebben nog heerlijk verstoppertje gespeeld. Leuk om te zien, maar ik was ook wel erg blij dat het weer voorbij was. Tweede kerstdag zijn we naar Diana en de familie geweest. Daar hebben we lekker gegeten, nog kerscadeautjes uitgepakt en wat tv gekeken. Gisteren was het oudjaar. Daar keek ik nog het meest tegen op. Mijn ouders zijn er en we hebben heerlijk appelbeignets, slaatje, kippenpootjes, broodjes en smeerseltjes. Een tafel vol heerlijkheden. Om elf uur komen Peter en Yvon met de kinderen en om half twaalf haal ik Alex uit bed. Ludo is al zo’n beetje de hele avond wakker, er wordt hier de hele dag als een debiel vuurwerk afgestoken. Om tien voor twaalf schenk ik de champagne in en geef iedereen een glas, ook voor Herman zet ik er één neer. Dan slaat de klok twaalf. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld! |
|
|
|